کاش می شد یاس در دامان گذاشت

دسته دسته چید و بر راهش گذاشت

 

کاش می شد قلب عاشق و غمدیده را

تکه تکه کرد و قربانی جانش گذاشت

 

کاش می شد عطر رویش را کشید

نرم نرمک سفت و بر قاب دل گذاشت

 

کاش می شد لحظه های بودن و نازیدنش

ذره ذره بوئید و بر چشمان  گذاشت

 

کاش می شد می نشستم اندکی در محضرش

چکه چکه می چکید اشکی که جا را می گذاشت

 

کاش می شد باز می کرد زبان بسته را

شرحه شرحه شرح داد عمری که او خالی گذاشت

 

کاش می شد مهربا نانه صدا می زد مرا

اندک اندک داغ عشق، بر دل می گذاشت

 

کاش می شد این قصه بی پایان تا ابد

گم به گام جای پای خود را می گذاشت

 

 

 

نوشته شده در شنبه 87/5/26ساعت 3:37 صبح توسط گل سرخ| نظرات ( ) |